اشعار فوت فرزند | شعر سنگ قبر و سنگ مزار فرزند

ای دوستان بگویید ارام جان من کو

راحت فزای هرکس محنت سرای من کو

هر کس به خانمانی دارند مهربانی

من مهربان ندارم نامهربان من کو

تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم

 اهسته ز دوری تو فریاد کنم

وقت است که دست از این دهان بردارم

 از دست غمت هزار بیدادکنم

مانده ایم دل شکسته وبا درد ساخته ایم

بی تو زخودگریخته در خود گداختیم

با هر نفس نشسته ودرهم شکسته ایم

مانند اشک حسرت خود رنگ باختیم

فلک اخر ربودی سرور فرزانه ما را

به خاموشی سپردی محفل وکاشانه ما را

ندانم ازچه روکردی شعار خویش گل چیدن

 گل ما چیدی وبرهم زدی گلخانه مارا

سایه اش همچون پناهی بود رفت

شانه هایش تکیه گاهی بود رفت

شادی ما بود دیدار رخش

شادی ما یک نگاهی بود رفت

چون نامه عمر ما به هم پیچیدند

بردندبه میزان عمل سنجیدند

بیشاز همه کس گناه ما بود ولی

مارا به ولایت علی بخشیدند

در ان نفس که بمیرم در ارزوی تو باشم

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

به صبح روز قیامت که سرزخاک برارم

در ارزوی تو خیزم به جست جوی تو باشم

ای رهگذرکه میگذری برمزار من

زنهاریاد کنی زمن وروزگارمن

شکفته بودیک گلم از صدهزار گل

نا گه بریخت باد اجل نوبهار من

ای سفر کرده به معراج روانت شادباش

روح تو در کنف رحمت حق ازاد است

مهر تو نور وصفا بود به کاشانه ما

هر زمان عزت وپیمان تو مارا یاد است

گلی بودم در ایام جوانی

جوان بودم نکردم زندگانی

گلی بودم که وقت چیدنم بود

جوان بودم چه وقت مردنم بود

ای مادر غمدیده نداری خبراز من

کز گردش ایام چه امد برسر من

من تازه جوان بودم واندر چمن حسن

نشکفته فرو ریخت همه بال وپر من

افسوس که زیبا پسرم تاج سرم رفت

 امیدوچراغ دل ونور بصرم رفت

زد اتش سوزان اجل بر گل عمرم

ناگاه از این باغ گل نوثمرم رفت

حجاب چهره جان میشود غبار تنم

خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم

چنین قفس نه سزایچو من خوش الحانیست

روم به گلشن رضوان که مرغ ان چمنم

در عشق توام نصیحت و پند چه سود؟

زهراب چشیده ام مرا قند چه سود

گویند مرا که بند پاش نهید

دیوانه دل است پای در بند چه سود

روزی که قضا نیست نخواهی مردن

ور هست قضا کجا توان جان بردن

مرگ تهی مساز پهلو که به آن

سر منزل خود توان به دست اوردن

 ای جوانمردان جوانمردی دگر در خاک رفت

گوهری پاک از زمین برجانب افلاک رفت

بار خود بربست از این خاک تیره دل برید

پاک جان امد به گیتی پاک ماند وپاک رفت

ای چرخ وفلک خرابی از  کینه توست

بیدادگری شیوه دیرینه توست

ای خاکاگر سینه تورا بشکافند

بس گوهر قیمتی که درسینه توست

نوگلم رفته وداغش به دل مادر ماند

حسرت دیدن رویش به دل خواهر ماند

تو که تنها پسر و یاور مادر بودی

از چه رو بار غمت بر کمر همسر ماند

نو گلی پرورده بودم خاک از دستم ربود

ان چنان در برگرفت گویی که در عالم نبود

سالها زحمت کشیدم تا گلم پرورده شد

 ناگهان پیک اجل ان غنچه را از من ربود

پر پاکدل خوب و نکومنظر من

مانده بر خاک رهش خیره دوچشم تر من

نازنینی که به پاکی نه کم از شبنم بود

عمر او نیز دریغا  که چوشبنم کم بود

بعد پرپر شدنت ای گل زیبا چه کنم

من به داغ تو جوان مرده به دنیا چه کنم

بهر هر دردی دوایی است مگر داغ جوان

من به دردی که براو نیست مدوا چه کنم

جوان رفتم زدنیا با هزاران ارزو بر دل

 به زیر خاک کردم با دو صد اندوه غم منزل

 گذر اید اگر برخاک من از زاه غم خواری

به الحمدی مرا یاد اورید ای محرمان دل

دریغا حسرتا از کامرانی

نبردم بهرهای از زندگانی

همی پر حسرت وناکام رفت

 به زیر خاک عین جوانی

قصه مرگ تو را ناگه شنیدن زود بود

در عزایت جامه را تن دریدن زود بود

آخر ای یار همه  ای مطهرمهر وفا

در سرای جاودان منزل گزیدن زود بود

گفتم که فراق تو نبینم دیدم

آمد به سرم هر آنچه میترسیدم

عزیزخفته در خاکم گل باغ دلم بودی

درخشان گوهر پاکم چراغ محفلم بودی

کجا یابم دگر چون تو اگر گرد جهان گردم

 تو را ای نازنین دختر که یار وهمدمم بودی

دلا دیدی که آن فرزانه فرزند

چه دید اندر خم این طاق رنگین

به جای لوح سیمین در کنارش

فلک بر سر نهادش لوح سنگین

افتابی در جهان تابید رفت

عمر کوتاهش جهان دید ورفت

 هیچ کس از دست او رنجش نداشت

از چه رو از دست ما رنجید ورفت

فلک آخر ربودی گوهر یکدانه ما را

بگو بر ما چرا بردی تو ان دردانه ما را

ندانم از چه رو کردی شعار خویش گل چیدن

گل مارا چیدی و برهم زدی گلخانه ما را

سال ها رنج کشیدم که گلی پروردم

باد پاییز به ناگه زد وگل پرپر شد

گل پرپر شده ام از چه برفتی ز برم

 که زهجران تو هر دم دل ما مضطر شد

ای دوستان بگویید ارام جان من کو

راحت فزای هرکس محنت سرای من کو

هر کس به خانمانی دارند مهربانی

من مهربان ندارم نامهربان من کو

تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم

اهسته ز دوری تو فریاد کنم

وقت است که دست از این دهان بردارم

از دست غمت هزار بیدادکنم

مانده ایم دل شکسته وبا درد ساخته ایم

بی تو زخودگریخته در خود گداختیم

با هر نفس نشسته ودرهم شکسته ایم

مانند اشک حسرت خود رنگ باختیم

فلک اخر ربودی سرور فرزانه ما را

به خاموشی سپردی محفل وکاشانه ما را

ندانم ازچه روکردی شعار خویش گل چیدن

 گل ما چیدی وبرهم زدی گلخانه مارا

سایه اش همچون پناهی بود رفت

شانه هایش تکیه گاهی بود رفت

شادی ما بود دیدار رخش

شادی ما یک نگاهی بود رفت

چون نامه عمر ما به هم پیچیدند

بردندبه میزان عمل سنجیدند

بیشاز همه کس گناه ما بود ولی

مارا به ولایت علی بخشیدند

در ان نفس که بمیرم در ارزوی تو باشم

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

به صبح روز قیامت که سرزخاک برارم

در ارزوی تو خیزم به جست جوی تو باشم

ای رهگذرکه میگذری برمزار من

زنهاریاد کنی زمن وروزگارمن

شکفته بودیک گلم از صدهزار گل

نا گه بریخت باد اجل نوبهار من

ای سفر کرده به معراج روانت شادباش

روح تو در کنف رحمت حق ازاد است

مهر تو نور وصفا بود به کاشانه ما

هر زمان عزت وپیمان تو مارا یاد است

گلی بودم در ایام جوانی

جوان بودم نکردم زندگانی

گلی بودم که وقت چیدنم بود

جوان بودم چه وقت مردنم بود

ای مادر غمدیده نداری خبراز من

کز گردش ایام چه امد برسر من

من تازه جوان بودم واندر چمن حسن

نشکفته فرو ریخت همه بال وپر من

افسوس که زیبا پسرم تاج سرم رفت

امیدوچراغ دل ونور بصرم رفت

زد اتش سوزان اجل بر گل عمرم

ناگاه از این باغ گل نوثمرم رفت

حجاب چهره جان میشود غبار تنم

خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم

چنین قفس نه سزایچو من خوش الحانیست

روم به گلشن رضوان که مرغ ان چمنم

در عشق توام نصیحت و پند چه سود؟

زهراب چشیده ام مرا قند چه سود

گویند مرا که بند پاش نهید

دیوانه دل است پای در بند چه سود

روزی که قضا نیست نخواهی مردن

ور هست قضا کجا توان جان بردن

مرگ تهی مساز پهلو که به آن

سر منزل خود توان به دست اوردن

 ای جوانمردان جوانمردی دگر در خاک رفت

گوهری پاک از زمین برجانب افلاک رفت

بار خود بربست از این خاک تیره دل برید

پاک جان امد به گیتی پاک ماند وپاک رفت

ای چرخ وفلک خرابی از  کینه توست

بیدادگری شیوه دیرینه توست

ای خاکاگر سینه تورا بشکافند

بس گوهر قیمتی که درسینه توست